Εισαγωγή

Προσωπικό κείμενο. Πιθανόν σου είναι αρκετά άχρηστο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να το μοιραστώ.

Αρχικά ας μην παραξενεύει τον πραγματικά θρήσκο αναγνώστη, τον αναγνώστη που έχει επωμιστεί το έργο της οικογένειάς του/του «λαού» του, η δυνατότητα ενός ανθρώπου να θέτει ο ίδιος έναν Σκοπό. Αντιλαμβάνομαι την δουλική ανάγκη πολλών να έχουν κάποιον ακόμα να τους ελέγχει, άλλωστε τι αξία έχουν αυτοί χωρίς Εκείνον; Εμείς διαφέρουμε από εσας σαφώς. Διαλέγουμε τον αφέντη μας, είμαστε ελεύθεροι~!

Αυτό το άρθρο δεν έχει γραφθεί για να θίξει τον Σκοπό σου, απλά παρουσιάζει το σκεπτικό μου μέχρι στιγμής. Θα ήθελα να σε θίξω, όμως αυτό δεν είναι επί του παρόντος.

Ο Παιδικός Σκοπός Μου

Ο Σκοπός ενός ανθρώπου έχει να κάνει με τα πιστεύω του. Δεν διαφωνεί κανείς με αυτό, ακόμα και αν η θρησκεία επιτάσσει τον δικό της Σκοπό, ανεξαρτήτως ατομικότητας.

Ο πρώτος Σκοπός της ζωής μου ήταν βαθιά θρησκευτικός. Θα αναφερθώ στα γεγονότα του Δημοτικού, όπου πρώτα άρχισα να κυνηγάω έναν στόχο. Με τους παλιούς συγκρατούμενους του νηπιαγωγείου δεν θυμάμαι να είχα έναν Σκοπό. Ζούσα σαν ένα ψάρι σε ένα ενυδρείο. Οι μετακινήσεις μου ήταν συγκεκριμένες και η καθημερινότητα εξαιρετικά βαρετή.

Ήμουν πάντα ένας καλός μαθητής, πολύ ήσυχος στην τάξη και ευχαριστιόμουν τα επαινετικά σχόλια των καθηγητών μου. Ένα συχνό σχόλιο ήταν η λέξη «αγγελάκι» (παραπέμπει φυσικά και αυτή στην θρησκεία). Θυμάμαι να ήμουν τόσο πειθαρχημένος που κάποτε με αποκάλεσαν εξωγήινο λόγω της ικανότητάς μου να μένω άγαλμα στο μάθημα και να συμμετέχω σε κάθε ερώτηση. Μου πήρε αρκετά χρόνια να ξεφύγω από αυτόν τον ρόλο μου και να γίνω περισσότερο ομιλητικός.

Έβλεπα ότι οι δυνάστες μου θεωρούσαν την πειθαρχία μου κάτι το θετικό και έτσι συνέχισα με τον στόχο να έχω διαγωγή κοσμιωτάτη. Αυτό συνεχιζόταν και στα διαλείμματα (όταν ήμουν περισσότερο κοινωνικός), αλλά και στην εξωσχολική ζωή, δεν ήταν κάτι που παρέμενε στην τάξη.

Ύστερος Παιδικός Σκοπός

Σιγά σιγά αναπτυσσόταν ο εγκέφαλός μου, και αυτή η ανάπτυξη έφερε και μια μεγαλύτερη επανάσταση στο σκεπτικό μου. Καθηγητές που εκτιμούσα πολύ, ξαφνικά χαρακτηρίστηκαν από εμένα ως χαζοί πατριώτες/εθνικιστές (ίδια πράγματα) και πολύ αργότερα ως αντιπροσωπευτικοί της κακομοιριάς που διέπει τον μέσο Έλληνα.

Παράλληλα η επαφή μου με το ίντερνετ (οι δεύτεροι γονείς μου) γινόταν όλο και εντονότερη. Αυτό το κουτί με είχε απορροφήσει, ίσως επειδή βαριόμουν την καθημερινότητά μου. Είναι επικίνδυνο πράγμα η οθόνη, πρέπει να αναφέρω σε άλλον μονόλογο την επιρροή της. Ένα από τα αποτελέσματα του ίντερνετ ήταν να με κάνει ανοιχτόμυαλο. Περιφρονούσα ελαφρά την θρησκεία κλασικά από τα 13-14 (φυσικά σοβαρή επανάσταση!), είχε έρθει η ώρα για έναν νέο Σκοπό. (Δεν είχα μίσος προς αυτήν ακόμα, απλά μια αδιαφορία)

Ήμουν πάντα άριστος μαθητής οπότε ακολούθησα το επίσης συχνό επαινετικό σχόλιο, αυτό της οξυδέρκειάς μου. Τα μαθήματα ήταν εύκολα και σαν παιδί δεν έβαζα παραπάνω στόχους για τον εαυτό μου. Τελείωνα με τα μαθήματα αμέσως, και αφιέρωνα το υπόλοιπο της ημέρας στο ίντερνετ. Ήμουν ένας φυλακισμένος που είχε δεχτεί τον ρόλο του και ήμουν πολύ καλός σε αυτό. (επιπλέον διάβασμα δεν έκανα, δεν σκεφτόμουν να δραπετεύσω. Είχα αποδεχτεί πραγματικά τον ρόλο μου).

Μέσα Εφηβείας

Η περίοδος των ύστερων παιδικών χρόνων χαρακτηριζόταν από μια γενικότητα. Δεν είχα έναν σαφή στόχο στην ζωή μου, παρά μόνο το διάβασμα εντός του πλαισίου που ορίζει το σχολείο.

Έχοντας την ανάγκη να σχηματίσω μια δική μου προσωπικότητα ασχολήθηκα πρώτα από όλα με την ζωγραφική. Η ζωγραφική ήταν η πρώτη δεξιότητα (αν αγνοήσουμε τα ηλεκτρονικά) που ακολούθησα συστηματικά, έχοντας μεγάλες βλέψεις. Όνειρό μου ήταν να γίνω ζωγράφος και μάλιστα του πινέλου, διότι εκεί πίστευα ότι θα χαρώ την μέγιστη φήμη. Επί 2 χρόνια θα με έβλεπε κανείς να ζωγραφίζω μετά το σχολείο, κυρίως πορτραίτα, πάντα με μολύβι (πινέλα σπάνιζαν).

Κάποτε κουράστηκα με την ζωγραφική και το γύρισα στην γλωσσομάθεια. Εκεί σκοπός δεν ήταν η φήμη, αλλά η επίδειξη εξωσχολικών γνώσεων. Με την σειρά ασχολήθηκα σοβαρά με τις εξής γλώσσες: Γαλλικά, Τούρκικα, Γερμανικά. Παράλληλα εξακολουθούσα να ήμουν άριστος μαθητής, κάτι που δεν ήταν κόπος για εμένα. Αυτό το αποδίδω στην συστηματικότητα του διαβάσματος και την φτωχή κοινωνική ζωή μου (αν και παρούσα αυτά τα χρόνια).

Στα τελευταία χρόνια της 2η δεκαετίας μετά Δημήτρη ασχολήθηκα πολύ με το διάβασμα λογοτεχνίας. Κάτι που υποτιμούσα αρκετά πριν ακουμπήσω. Το ακολούθησα γιατί με έκανε (να φανώ) εξυπνότερο.

Πρώτα Ενήλικα Χρόνια

Και κάπου εδώ είναι που φτάνω στο παρόν. Ο Σκοπός μου θα αλλάξει σε λίγα χρόνια. Πάντως ακόμα παραμένει στενά συνδεδεμένος με το διάβασμα.

Σκοπός μου τώρα είναι να κάνω ότι μπορώ για να επιβιώσω στο μέλλον. Να ζω μια ζωή άνετα, με στερήσεις μεν, χωρίς όμως άγχος. Για αυτόν τον λόγο επικεντρώνομαι σε οτιδήποτε θεωρεί χρήσιμο η κοινωνία (καλοί βαθμοί πανεπιστημίου, προγραμματισμός, ξένες γλώσσες) αφήνοντας παράλληλα λίγο χρόνο για «χαζομάρες» (κακώς ονομαζόμενες). Δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Κρίνω ότι αυτά πρέπει να κάνω και πορεύομαι αντίστοιχα. Μπορείς να με πεις μέτριο, αλλά εγώ δεν θα θυσιάσω την ζωή μου για καμια κοινωνία. Το διάβασμα για εμένα δεν θα είναι ο μοναδικός Σκοπός. Δεν επιδιώκω την πρωτιά αλλά την επιβίωση.

Αυτός ο στόχος αποτελεί μια θάλασσα που διαταράσσεται μια στο τόσο από διαφορετικές επιθυμίες (κοινωνική ζωή, σωματική υγεία).